Twee kuussen staon bij ’t raodhuis te keeke naor al dè gewruut op de mèrt.

‘Zôn ze ’t op tijd klaor hebbe?’, vroeg d’n inne aon d’n andere kuus.
‘Hoezo?’
‘Nou d’r kumt di jaor ook nog een ijsbaon te staon en ’t is ôk wir zo carnaval’.
‘Dôr houwe ze rikkening mi heb ik ergus gelezen.
De tent vur de ijsbaon en de tent vur de vastenaovond kan er gewoon nirgezet worre.’
‘Ik hoop dè ze ’t nou in inne keer goed doen,
want ze hebben hier op de mèrt al zo dik in de grond zitte  wruute’, zin d’n inne.
‘Ik weet nog dètter un kiosk ston en dè t lèste stuk nog gewoon de Kerkstraot waar.’
‘Ja dè weet ik ok nog, toen konde bij Van Liemt, de lunsjroem, vur un kwartje ôk nog wa uit de muur trekke.’
‘Ze hebbe trouwens in de grond ôk nog wa gevonden van die huis die vruuger in de Kerkstraot stonden. Ben beneid of ze hier veuraon op de mèrt nog grondvervuiling aon treffe.’
‘Grondvervuiling?’
‘Ja grondvervuiling. Twihonderd jaor lang waar hier vruuger elke week un kuussenmert. En ik geleuf er niks van dè al die kuussen alles hebben lopen ophauwe. Dus ze zullen nog wel wa tegenkomme.’
‘Tis nie te hopen, want dan kost dè toch wir unne hoop geld.’
‘Misschien valt ’t wel mee.
Mar ‘t kos ôk goed zijn dè ze die fontein d’r nou nie vur niks nirlegge.’
‘Hoezo dè?’
‘Dè ze d’r al irder over naogedaacht hebbe en dè ze nou mi al dè watter uit die fontein de grond meepesant skon spuule.’
Tis toch nie te geleuve en daorum noemen ze die fontein zeker ‘de bedriegertjes’?’
‘Zô goed kunne. Kom, we gaon er inne vatte.’
‘Ik gao mee, want . . .  Daor geniet ik nou van.’

(Ook geplucieerd in De Kuussegatter – ‘t carnavalsbloike van januari 2018)